Ik ben begonnen met Superhuman omdat ik mij realiseerde dat het tijd was dat ik meer uit mijn leven ging halen door mijn potentie voor succes, maximaal te gebruiken. Keer op keer, terwijl ik er probeerde achter te komen hoe dat moest, kwam ik tot dezelfde conclusie: oneindig succes is mogelijk, zolang het leven aan mijn voorwaarden voldoet.
In eerste instantie h
ield ik niet van fitness. Ik voetbalde 3x per week en fietste elke dag 7km heen-en-weer naar de middelbare school, maar de onzekerheid sloeg erin toen ik een bril én een beugel (eerst een blokbeugel en daarna slotjes) moest dragen. Vanaf die periode woog ik ook al iets zwaarder dan de rest en werd ik al snel gezien als het dikkere jongetje van de klas. Ik ging mij al snel afzonderen en vond mijn plezier en erkenning in online games. Met shooters was ik goed en dus verstopte ik mij achter een Playstation. Het is een opstapeling van meerdere dingen: eigen baan op je 15e, bus abonnement en vanaf de 3e klas toestemming om van het schoolplein af te gaan. M’n gewicht schoot vanaf dat moment omhoog en ik belandde in een downward spiral. Ik liet mijn vrienden absentie briefjes schrijven, zodat ik niet hoefde mee te doen met de gymlessen. Ik nam de bus voor een afstand van 500m – wat, ik wachtte zelfs 30 minuten, zodat ik niet hoefde te lopen. Tijdens tussenuren en pauzes ging ik HAM bij de Ap en kocht ik een focaccia, 2 frikadel broodjes en wat blikjes energie drink. Dan kan je nog elke dag naar school fietsen en voetballen, maar de surplus is dan dusdanig groot dat je gewoon dichtgroeit.
Nu kan ik dat duidelijk reflecteren en weet ik wat er fout ging, maar op dat moment deden m’n ouders er alles aan om ervoor te zorgen dat ik wat slanker zou zijn. We hebben Sonja Bakker gedaan, zijn naar een diëtist geweest, m’n vader wilde met mij gaan hardlopen en we hebben een shake dieet geprobeerd. Hell, ik ging zelfs op m’n 15e al naar de sportschool, maar door ongeduld stopte ik daarmee. Eindstand na de middelbare school: 175cm en 90kg.
Vallen en opstaan
Toen ik naar de Hogeschool ging was ik helemaal het dikke jongetje van de klas en ik voelde mij ongelukkig. Daarboven kwam nog dat ik mijn enkel brak en 8 weken uitgeschakeld raakte. En ohja, er was ook nog een vet lekkere broodjeszaak bij het station, waar ik 3x per dag 2 stokbroodjes haalde. Na het eerste jaar woog ik 103,2kg met een lengte van 183cm.
In 2009 veranderde mijn leven. Mijn moeder zwom elke zondag en ik besloot, ondanks dat ik erg onzeker was, toch mee te gaan. De eerste zwem sessie woog ik opeens 1,5kg lichter. Ik dacht: als ik nou elke zondag zou gaan zwemmen heh!? Dan is het geen struggle en val ik toch af. En boom, na 2 maanden was ik al 10kg afgevallen!
Terugval 1
Ik moest m’n korte stage lopen en aangezien ik te laat was, moest ik in de zomer door. Mijn stage vond plaats in Londen en m’n hele ritme raakte f’d up! Like for real, ik moest 1,5 uur reizen, ik kon niet zwemmen en had minder invloed op m’n eetpatroon. Van strategisch eten en snacken wist ik helemaal niets, waardoor ik voor 10 uur al een kom cereal en 8 boterhammen op had gegeten. Vervolgens at ik weer om 1 uur in de middag een bord rijst met een groot portie babi pangang spek en in de avond had ik zo veel honger dat ik 3 borden rijst at en vervolgens ging tukken. Na m’n stage was ik weer terug bij af: 100kg…
Toen ik terug was in Nederland besloot ik meteen weer te gaan zwemmen en hoppa: ik verlaagde m’n gewicht to 87kg. Vervolgens kon ik die lijn doortrekken naar 2010 en woog ik in 2011 81kg!
Terugval 2
Ik dacht dat ik bij de 81kg een sixpack zou hebben en dat meisjes random uit de bosjes zouden springen en 
mij zouden aanspreken. WRONG! Ja, zelfvertrouwen is gekoppeld aan hoe jij eruit ziet en hoe jij je voelt. Maar onzekerheid is niet wat je zomaar iets uit iemand haalt. Dat is een veel langduriger proces. Ik voelde mij namelijk op dat moment niet fit, maar nog steeds het dikke jongetje. Op dat moment had ik dus ook een totaal verkeerd zelfbeeld. Daarnaast was ik afgevallen door cardio (zwemmen/crosstrainen/roeien) en niet door gewichten te heffen.
Een visie
Eind 2011 besloot ik om mij meer te richten om met gewichten te trainen en dat voelde goed. Tot 2014 heb ik voornamelijk door trail en error getraind. Ik raakte verslaafd aan de sportschool en kwam er, tegen mijn verwachtingen in, dat ik het niet alleen leuk vond, maar er echt van hield. Het gevoel van trainen en bewuster eten, maakte mij gelukkig. Ik realiseerde mij op dat moment ook dat ik voor het eerst in mijn leven luisterde naar mezelf en naar de dingen die mij gelukkig maken. Sindsdien, gebruik ik fitness om een gezond lichaam, geest en hart te behouden en kijk ik uit naar het helpen van andere mensen door middel van mijn ervaringen.
Omdat ik het proces zelf heb ondervonden en meerdere methode heb gebruikt om erachter te komen wat nu de beste manier is, werd ik vaak benaderd over gewichtsverlies en spieropbouw. Zo vaak zelfs, dat ik mensen ging helpen door gratis voedingsschema’s en trainingsschema’s voor hun op te stellen. Om er voor te zorgen dat ik de mensen op de juiste manier begeleid, ben ik mij vanaf dat moment meer gaan verdiepen in de beschikbare wetenschap en informatie.
Ik kwam erachter dat ik mijn skills en passie kon bundelen en zo – een ontelbaar aantal mensen kan helpen. Dit is de reden waarom ik ben begonnen met Superhuman. Ik heb een visie en ik ben bereid mijn ervaringen en methode te delen om meer uit het leven te halen.
